sakın kimseler bilmesin ışığını kaybetmiş yetim gündüzüm güneşimi ararım dağların arkasında karanlığın sebebi benim, üzgünüm yaralı ormanları sardım asi kıvılcımla söz ver bana, sakın kimseler bilmesin… sudan sebeplerin çatlamış toprağıyım nefret tohumu susuz bırakır beni cennetteki evsizlerin çile
suskun kapı
hasretin boş bavulu
hasretin boş bavulu nelere sığındım uyandım durdum şiir tarlalarında neler sığdırdım akıp giden seneler ırmağına… az kaldı canevimin sultanı sen kutsadığım imgemsin seninle yıkacağım özlemin saltanatını şafakta… hayatın duvarsız okulunda düşe kalka yürüyen umut kokan acemi öğrenciyim sorgulayarak