kaygı kayığı
karanlık denizin ortasındaydı
ama nereye baksa lebideryaydı
bir parça güvene tutunmuştu
kendini kıyıdan kıyıya vurmuştu
dalgalar gözlerinde taşıyordu
hesaplaşmalar beynine mekân kurmuştu
ya göktaşı düşseydi
ya yertüyü havalansaydı
tutunacak dal bulamadı
kendi ormanına sığındı
limanları yakalı çok oldu
denge dedikleri şehri biliyordu
akıl verenlere veda ediyordu
düşünceler ile cenkteydi
sorgulayan dualarla sallandı durdu
kendini derin sularda buldu kaygı kayığı
derine indikçe ruhuna dokundu
gurur duydu çıplak gerçeklerinden
✔ küsuratsız pi
kaygı kayığı